Charles André de Gaulle (1890-1970) francuski generał, polityk; uczestnik I wojny światowej; w 1920 r. był członkiem francuskiej misji wojskowej w Polsce; jako teoretyk wojskowy był zwolennikiem wojny manewrowej z użyciem dużych jednostek pancernych; w 1940 r. został dowódcą brygady pancernej, a po rozpoczęciu niemieckiej ofensywy na Francję wiceministrem obrony narodowej; był przeciwnikiem pertraktacji z Niemcami i odmówił uznania rządu marszałka Pétaina; przedostał się do Anglii i w Londynie zorganizował Komitet Wolnej Francji i francuskiej siły zbrojne na emigracji; w 1943 r. został przewodniczącym Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, przekształconego w czerwcu 1944 r. w Rząd Tymczasowy; w 1958 r. ponownie stanął na czele rządu, a w latach 1959–69 sprawował urząd prezydenta Francji; był zwolennikiem rządów silnej ręki – doprowadził do umocnienia władzy prezydenta kosztem parlamentu, w 1968 r. stłumił protesty studenckie; w polityce zagranicznej dążył do przywrócenia Francji pozycji mocarstwowej; przeciwstawiał się wpływom USA w Europie, w 1966 r. doprowadził do wystąpienia Francji ze struktur wojskowych NATO.