Gomułka Władysław (1905-1982) - polski działacz komunistyczny; w 1926 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Polski - za działalność komunistyczną w okresie międzywojennym był dwukrotnie więziony; w 1941 r. wstąpił do Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików); od 1942 r. należał do Polskiej Partii Robotniczej - w latach 1943-45 był sekretarzem, a następnie sekretarzem generalnym Komitatu Centralnego; w okresie formowania się władzy komunistycznej w Polsce był pierwszym wicepremierem (1944-49) i ministrem Ziem Odzyskanych (1945-49), ponadto był posłem do Krajowej Rady Narodowej, a od 1947 - posłem na sejm. W roku 1948 został oskarżony o tzw. odchylenia prawicowo-nacjonalistyczne i usunięty ze stanowiska sekretarza generalnego KC; w 1951 r. został usunięty z PZPR, pozbawiony immunitetu poselskiego i uwięziony - w więzieniu przebywał do 1954 r. Kolejny zwrot w jego karierze politycznej nastąpił w wyniku wydarzeń poznańskiego czerwca 1956 r. - w sierpniu przywrócono mu prawa członkowskie PZPR,  a 21 października 1956 r. powierzono stanowisko I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR; rok później został członkiem Rady Państwa i posłem na sejm; dzięki swej polityce umiarkowanej demokratyzacji życia politycznego zyskał sobie znaczne poparcie społeczne; wkrótce jednak podjął ostre działania przeciw Kościołowi, w marcu 1968 r. stłumił wystąpienia studenckie, a w grudniu 1970 r. podjął decyzję o użyciu broni przeciwko protestującym stoczniowcom w Gdańsku; w grudniu 1970 r. został usunięty ze stanowiska I sekretarza KC PZPR.