Kasprowicz Jan (1860-1926) – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i tłumacz; w 1909 r. został profesorem filologii porównawczej na uniwersytecie we Lwowie, a w 1919 r. członkiem Polskiej Akademii Umiejętności; jako poeta pozostawał pod wpływem naturalizmu, symbolizmu, ekspresjonizmu i prymitywizmu; napisał m.in. zbiory wierszy: Krzyk dzikiej róży (1898), Księga ubogich (1916); tworzył również hymny, które zamieścił w zbiorach Ginącemu światu (1901) i Salve Regina (1902).