Teodozjusz I Wielki (347-395 r. p.n.e.) - cesarz rzymski od 379 r.; po kilkuletnich wojnach zjednoczył całe imperium oraz zażegnał zagrażające Rzymowi ze strony Gotów, osiedlając ich jako sprzymierzeńców w prowincjach naddunajskich; Teodozjusz był pobożnym chrześcijaninem i zwolennikiem nicejskiego wyznania wiary, w 381 r. ogłosił chrześcijaństwo religią panującą, a w 392 r. zakazał praktykowania wszelkich kultów pogańskich; w 395 r. podzielił imperium rzymskie między dwóch synów - Arkadiusza, który otrzymał część wschodnią, oraz Honoriusza, któremu przypadła w udziale część zachodnia - dokonany przez Teodozjusza podział okazał się trwały.