absolutyzm oświecony - forma ustroju państwa będąca odmianą absolutyzmu, popularna w Europie w drugiej połowie XVIII w., w której władca, pozostając monarchą absolutnym, przyznaje społeczeństwu pewne wolności (np. tolerancję religijną) i respektuje niektóre zasady umowy społecznej między sobą a społeczeństwem; idea absolutyzmu oświeconego wywodzi się z filozofii oświecenia i zakłada, że władza pochodzi od ludu, który zrezygnował ze swoich praw politycznych na rzecz światłego monarchy.