Konstytucja kwietniowa 1935 – ustawa zasadnicza Rzeczypospolitej Polskiej podpisana przez prezydenta Ignacego Mościckiego 23 IV 1935 r., uchwalona przez sanacyjną większość sejmową z naruszeniem prawa (przy braku niezbędnego quorum spowodowanego nieobecnością posłów opozycji), zastępująca konstytucję marcową. Ustanawiała system prezydencki z tendencjami autorytarnymi. Prezydent był zwierzchnikiem sił zbrojnych, sądów oraz organów państwowych. Miał prawo wydawania dekretów oraz stosowania weta wstrzymującego wobec ustaw sejmowych. Jego prerogatywy uprawniały go m.in. do przedterminowego rozwiązywania sejmu i senatu, nominowania i mianowania najwyższych dostojników państwowych oraz powoływania 1/3 senatorów. W czasie wojny mógł przekazać władzę wyznaczonemu przez siebie następcy. Prezydent był wybierany na siedmioletnią kadencję przez Zgromadzenie Elektorów wyłonionych spośród członków sejmu i senatu. Jeśli ustępujący prezydent nie zgadzał się z tym wyborem, mógł zgłosić własnego kontrkandydata, a ostateczny wybór między nimi miał być dokonany podczas wyborów powszechnych. Za swoją działalność odpowiadał tylko „przed Bogiem i historią”. W oparciu o Konstytucję kwietniową po klęsce we wrześniu 1939 r. powołano rząd emigracyjny.