państwo krzyżackie - państwo niemieckiego zakonu krzyżackiego założone około 1226 r., obejmujące głównie dawne ziemie Prusów, a po przejęciu w 1237 r.  zakonu kawalerów mieczowych również Inflanty, w 1308-09 weszło rónież w posiadanie Pomorza Gdańskiego; państwo zakonne było w wysokim stopniu scentralizowane - na czele Zakonu i zarazem państwa stał obierany dożywotnio wielki mistrz, którego władzę ograniczała kapituła generalna, w skład której wchodzili mistrzowie  prowincjonalni i najwyżsi  dostojnicy zakonni - wielki komtur, wielki marszałek, wielki szpitalnik, wielki szatny, podskarbi; od XV w. było trzech mistrzów prowincjonalnych: pruski, inflancki i niemiecki (zarządzał posiadłościami na terenie Niemiec); państwo krzyżackie dzieliło się na komturstwa, na czele których stali komturowie, którzy łączyli funkcje zakonne, administracyjne i wojskowe; dzięki bogatym darowiznom oraz rozwiniętemu systemowi podatkowemu w XIV i na początku XV w. państwo krzyżackie było największą potęgą militarną w Europie Wschodniej, która uległa nadwątleniu w wyniku klęski poniesionej podczas Wielkiej Wojny w latach 149-1411, a ostatecznie załamała się w czasie wojny trzynastoletniej w latach 1454-66 - na mocy kończącego ją drugiego pokoju toruńskiego państwo zakonne utraciło Pomorze Gdańskie i stało się lennej Polski; po wojnie polsko-krzyżackiej w latach 1519-1521 ostatni wielki mistrz Albrecht Hohenzollern dokonał sekularyzacji państwa zakonnego i przekształcił je w Prusy Książęce.