Stronnictwo Pracy (SP) – partia polityczna utworzona w X 1937 r. z części Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji (PSChD), Narodowej Partii Robotniczej (NPR) i Związku Hallerczyków. Stronnictwo Pracy związało się z Frontem Morges i pozostawało w opozycji wobec rządów sanacyjnych. Główni działacze to: Wojciech Korfanty, Karol Popiel i gen. Józef Haller. Stronnictwo Pracy opowiadało się za ustrojem parlamentarnym, propagowało katolicką koncepcję społeczeństwa i postulowało zmniejszenie praw mniejszości narodowych, a w polityce zagranicznej obstawało za sojuszem z Francją oraz budową konfederacji środkowoeuropejskiej.

W okresie II wojny światowej było jednym z czterech głównych stronnictw politycznych obozu londyńskiego. Jego przedstawiciele wchodzili w skład Rady Narodowej, a w okupowanym kraju do Delegatury Rządu na Kraj i Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, a następnie Rady Jedności Narodowej.

Po II wojnie światowej po krótkim okresie działalności konspiracyjnej ujawniło się i poparło Rząd Jedności Narodowej (RJN). W VII 1946 r., w związku z coraz silniejszym uzależnieniem od władz komunistycznych, Karol Popiel rozwiązał Stronnictwo Pracy. W jego miejsce powstało nowe Stronnictwo Pracy całkowicie podporządkowane Polskiej Partii Robotniczej (PPR). W 1950 r. zostało ono włączone w skład Stronnictwa Demokratycznego (SD).