wielka wojna z zakonem krzyżackim - wojna polsko-krzyżacka w latach 1409-1411; jej przyczyną był wybuch powstania antykrzyżackiego na Żmudzi i deklaracja polskiej pomocy dla Litwy w przypadku ataku krzyżackiego, w wyniku czego w 1409 r. zakon krzyżacki wypowiedział wojnę Polsce i rozpoczął działania zaczepne - między innymi zajął Ziemię Dobrzyńską, przerwane zawarciem rozejmu; po jego upływie doszło do wznowienia działań wojennych, które przyniosły wojskom polskim, dowodzonym przez króla Władysława II Jagiełłę i litewskim, dowodzonym przez wielkiego księcia, Witolda świetne zwycięstwo w stoczonej 15 VII 1410 r. bitwie pod Grunwaldem, w której poległ wielki mistrz Ulrich von Jungingen i znaczna część rycerstwa zakonnego;  wojska polsko-litewskie przystąpiły do bezskutecznego oblężenia Malborka, spod którego wycofały się na początku września; ponowna klęska wojsk krzyżackich w bitwie pod Koronowem zmusiła nowego mistrza, Henryka von Plauena do zawarcia rozejmu, a następnie w 1411 r. pierwszego pokoju toruńskiego.