Postawy legionistów po pokoju w Luneville wg relacji Karola Kniaziewicza
Po przeważnym zwycięstwie, odniesionym przez wojska francuskie nad wojskami austriackimi pod Hohenlinden, zawieszenie broni podpisane zostało dnia 25 grudnia 1800 roku w Steyer przez generała Lahorie ze strony generała Moreau i przez generała majora hrabiego Grüne ze strony arcyksięcia Karola. Po czym nastąpiły układy i na koniec dnia 9 lutego 1801 roku zawarty został w Luneville od obu stron pożądany pokój. Zaraz po zawarciu pokoju hrabia Cobenzl w imieniu swojego monarchy zażądał, ażeby w moc artykułu 15 powyższego traktatu:
„Jeńcy wojenni tak z jednej, jak z drugiej strony oraz zakładnicy wzięci lub dostawieni w czasie wojny, którzy dotąd zwróconymi nie byli, w przeciągu dni czterdziestu od podpisania tego traktatu oddani zostali. Legiony Polskie rozwiązane, a ponieważ składały się z Polaków w niewolę zabranych, aby tych jako jeńców wojennych Austriakom wydać”.
W tak krytycznym położeniu zostając, jedna część oficerów polskich, podawszy się do dymisji, opuściła Legiony, drudzy, uważając traktat lunfewilski za dłuższe tylko, że tak powiem, przedłużenie zawieszenia broni – Austria
bowiem, chwilowo zwyciężona, ogromny żywioł wojny w sobie tłumiła, czasu tylko do zagojenia zadanych ran i spoczynku potrzebowała – oczekiwali dalszych losu kolei.
Za: R. Bielecki, A. Tyszka, Dał nam Przykład Bonaparte. Wspomnienia i relacje żołnierzy polskich 1796-1815, tom 1, Kraków 1984 r., str. 93-94
A. Wyjaśnij, jakie znaczenie dla legionistów polskich miał pokój w Luneville.
B. Przedstaw reakcje kadry oficerskiej na postanowienia pokoju w Luneville.