Krajowa Rada Narodowa (KRN) – konspiracyjny organ władzy, utworzony w Warszawie w nocy z 31 XII 1943 na 1 I 1944 r. przez Polską Partię Robotniczą, w skład którego ponadto weszli nieliczni przedstawiciele mniejszych organizacji – np. Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, zorganizowany w celu przejęcia władzy w Polsce po wkroczeniu Armii Czerwonej na jej terytorium; KRN uznała za nielegalne polskie władze na uchodźstwie oraz instytucje Polskiego Państwa Podziemnego i w swojej deklaracji programowej zapowiadała utworzenie rządu tymczasowego, zawarcie sojuszu z ZSRS, prowadzenie walki zbrojnej z Niemcami oraz przeprowadzenie reform społeczno-gospodarczych; w czerwcu 1944 KRN została uznana przez ZSRS i Związek Patriotów Polskich, a sama uczestniczyła w tworzeniu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, który 31 XII 1944 r. przekształciła w Rząd Tymczasowy; 28 VI 1945 utworzyła Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej; od sierpnia 1945 KRN pełniła funkcję tymczasowego parlamentu;  przewodniczącym KRN z uprawnieniami marszałka sejmu i prezydenta RP (od XII 1944 prezydent) był Bolesław Bierut; KRN zakończyła działalność po wyborach do Sejmu Ustawodawczego 19 I 1947 r.