Pierwsza Dywizja Pancerna/I Dywizja Pancerna – związek taktyczny Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, formowany w latach 1942-46 pod dowództwem gen. Stanisława Maczka w Wielkiej Brytanii, liczący ok. 16 tys. żołnierzy i prawie 400 czołgów; w lipcu 1944 r. IDPanc została przerzucona do Normandii, gdzie w składzie  1. armii kanadyjskiej od 7 do 22 sierpnia walczyła pod Falais, a następnie uczestniczyła w wyzwalaniu wielu belgijskich i holenderskich miast (m.in. Ypres, Gandawy i Bredy); wiosną 1945 r. walczyła w północnej Holandii i Niemczech – 5 V 1945 przyjęła kapitulację garnizonu Wilhelmshaven; po kapitulacji III Rzeszy weszła w skład alianckich wojsk okupacyjnych w Niemczech; została rozwiązana w 1946, a większość żołnierzy wstąpiła do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.